پارچه مش را بهتر بشناسید
اشکال مختلف پلی آمید موجود است، اما این نوع از پارچه به دلیل وزن سبک و ساختار نفوذپذیر خود معروف است. برخلاف پلی آمید ها، که دارای ساختار نزدیک به هم هستند، مش بازتر بافته می شود، یعنی هزاران حفره در آن وجود دارد.
ایده مش هزاران سال است که وجود دارد؛ برای مثال انواع توری موجود از مش ساخته شده اند و این ماده همچنین در تهیه بادنیج استفاده می شود. اگرچه، در اواخر قرن 19 از این پارچه در تهیه لباس استفاده شد.
یک مالک کارخانه نساجی در بریتانیا به نام Lewis Haslam تصمیم گرفت از مش برای تهیه لباس استفاده کند. این ایده وقتی در هوای سرد قدم می زد به فکرش رسید. او مشاهده کرد که دستکش های دوستش با حفره هایی آراسته شده است، اما با وجود این سوراخ ها دستکش ها همچنان گرم بودند.
جرقه تولید این لباس در همین لحظه ایجاد شد. او سپس شروع به پلی آمید های بافت باز کرد و سپس شرکت بافندگی Aertex را تأسیس کرد، که اولین تولیدکننده پارچه مش بود. این شرکت هم اکنون تنها تولیدکننده پارچه مش نیست. اما در اواسط 1980، پارچه های تهیه شده توسط این شرکت بسیار محبوب شد که توسط افراد سرشناس پوشیده می شد.
این افزایش محبوبیت با پذیرش پارچه مش Aertex به عنوان ماده اصلی در تهیه لباس ورزشی و کفش های ورزشی توسط شرکت آدیداس شدت گرفت. با شروع در 1980، شرکت های دیگری نیز شروع به تولید مش کردند و در سال های بعدی انواع مختلفی از آن معرفی شد.
تقریباً در تمام موارد پارچه مش از الیاف مصنوعی مثل پلی استر و پلی آمید ساخته می شود. برخی از متخصصان صنعت پوشاک ادعا می کنند که پلوشرت های برند لاگوست نیز نوعی مش هستند، اما به دلیل مخالفان این نظریه در این مقاله به بررسی انواع سنتی این پارچه مثل پاورمش و پاورنت می پردازیم.
مراحل تهیه پارچه مش:
پارچه مش با روش های مختلفی تهیه می شود که البته بستگی به مواد اولیه به کار رفته در آن دارد. درحالیکه نایلون و پلی استر در بسیاری جهات به یگدیگر شباهت دارند، پلی استر چند دهه پس از نایلون توسعه داده شد، یعنی تولید این ماده مصنوعی نیاز به استفاده از روش های پیچیده تری دارد.
اگرچه فرآیند تولید این دو پارچه متفاوت است، برای هر نوع الیاف، فرآیند با تصفیه نفت خام شروع می شود. مونومرهای پلی آمید از نفت استخراج می شوند و این مونومرها با اسیدهای مختلف واکنش داده می شوند تا پلیمرها ایجاد شوند.
این پلیمرها پس از واکنش محکم می شوند و سپس ذوب می شوند و از اسپینرها عبور داده می شوند تا رشته های پلیمری تشکیل شود. پس از آنکه این رشته ها سرد شد، روی قرقره هایی پیچیده می شوند و به کارخانه های نساجی انتقال می یابند.
در اغلب موارد، تولیدکنندگان پارچه مش ممکن است پارچه پلی استر یا نایلون را رنگ کنند قبل از آنکه به پارچه تبدیل شوند. تولیدکنندگان منسوجات می توانند این الیاف را به روش های مختلفی ببافند. بسیاری از انواع مش دارای طرح مربعی هستند که طی سالیان طولانی خود را اثبات کرده اند. انواع امروزی مش، مثل توری ممکن است دارای ساختار شش ضلعی باشند.
کاربردهای پارچه مش:
اگر به ماهیگیری علاقه دارید، حتماً از تور ماهیگیری مش استفاده کرده اید و این پارچه برای تهیه کیسه های توری و سایر محصولات به کار برده می شود. هر قدر تعداد حفره ها در هر اینچ (HPI) بیشتر باشد، بدن نمایی آن کاهش می یابد و برای تهیه لباس مناسب تر می شود.
استفاده از مش به عنوان پارچه از لباس های ورزشی آغاز شد. از نیم تنه تا شورت های ورزشی، این پارچه در اواسط سال 1980 دنیای ورزش را متحول کرد و حتی محبوبیت خود را تاکنون ادامه داده است. این پارچه در تهیه تیشرت های ورزشی بسیار رایج است؛ در فوتبال، راگبی، بسکتبال یا کشتی بخش بزرگی از تیشرت های ورزشی از این پارچه تهیه می شوند.
خاصیت تنفس پذیری بالای ابین پارچه آن را برای تهیه لباس های غیرتیمی نیز مناسب می کند. لباس های مش در باشگاههای ورزشی بسیار رایج است و اغلب دارای مارک شرکت های معروفی مثل نایک و آدیداس هستند. به دلیل الاستیسیته بالا پارچه مش برای تهیه گن نیز کاربرد دارد.
این نوع از لباس ها برای تغییر شکل بدن استفاده می شوند. برای پوشاندن چربی شکمی و غیره استفاده می شوند. بعلاوه، این پارچه در تهیه انواع لباس زیر کاربرد دارد و همچنین دارای کاربردهای صنعتی مثل توری و ابزارهای پرینت اسکرین است.
کشورهای تولیدکننده پارچه مش:
این نوع از پارچه در ابتدا توسط شرکت Aertex در انگلیس تولید شد. با افزایش محبوبیت آن در اواسط 1980، تولیدکننده های دیگری در آمریکا و سایر کشورها بوجود آمدند، آمریکا و انگلیس تا قرن بیستم بزرگترین تولیدکننده این پارچه باقی ماندند.
در دهه های اخیر، چین از غرب در زمینه تولید این نوع از پارچه پیشی گرفت. چه از ابریشم، نخ، ریون یا پلی استر تهیه شده باشد شرکت ها در چین حجم بیشتری از این پارچه را وارد بازار جهانی می کنند. همزمان، سایر کشورهای آسیایی مثل هند، پاکستان و اندونزی تأمین کنندگان بزرگ منسوجات شدند.
بیشتر پلی استر و نایلون دنیا، که دو ماده پرکاربرد در تهیه مش هستند، در چین تولید می شوند، اما تحولات اقتصادی و ساده سازی قوانین تولید منجر به ورود تولید منسوجات به آمریکا شده است. درحالیکه چین همچنان بزرگترین تأمین کننده مش است، تولید پلی استر و نایلون بسیار رقابتی شده است.
قیمت پارچه مش:
قیمت پارچه مش به نوع ماده و بافت آن بستگی دارد. برای مثال، مش رنگ نشده که به صورت مربع های ساده بافته شده اند بسیار ارازن هستند، اما پارچه مش به رنگ روشن که شش ضلعی هستند گرانتر هستند.
اگر انواع مش مثل توری از ابریشم تهیه شده باشند قیمت آن از پارچه مش تهیه شده از الیاف مصنوعی به مراتب گرانتر خواهد بود. اگرچه، نایلون و پلی استر تقریباً هم قیمت هستند. باید به خاطر داشته باشید که پلی آمید مش از یک شرکت در غرب دارای قیمت بالاتری نسبت به انواع مشابه در چین، هند ، پاکستان و اندونزی دارد.
انواع مختلف پارچه مش:
چند نوع پارچه مش وجود دارد و همچنین چندین واژه برای اشاره به یک پارچه مش وجود دارد:
- مش پلی استر: پارچه مش رایج در لباس های ورزشی از پلی استر تهیه شده است. این نوع از پارچه بسیار سبک است و جذب بالای رطوبت دارند. برخلاف دیگر انواع پارچه ها، مش پلی استر مملو از عرق نمی شوند و بشدت تنفس پذیر هستند.
- مش نایلون: یکی از کاربردهای متداول مش نایلون نقاب زنبورداری است. این نوع از مش در تهیه لباس استفاده نمی شوند و اغلب برای تهیه آیتم هایی مثل چادرهای مسافرتی و کیسه های خشکشویی استفاده می شوند. اگرچه، مش نایلون برخی مواقع در تهیه لباس های مجلسی نیز استفاده می شوند.
- توری: این نوع از مش اغلب به رنگ های روشن وجود دارند و برای تهیه لباس های رقص و غیره استفاده می شوند. در اغلب موارد، پارچه توری ممکن است از ابریشم تهیه شده باشند، که اثرات محیطی را رفع می کنند. اگرچه، رایج ترین پارچه توری از پلی استر و نایلون است و این پارچه به رنگ های مختلف روی یکدیگر قرار می گیرند تا شکل خاصی را نشان دهند.
- پاورمش: پاورمش به خاطر ویژگی فشردگی معروف است و به طور رایج در تهیه لباس های ورزشی و گن ها استفاده می شوند. این نوع از پارچه در برخی مواقع در تهیه دکوری منزل به دلیل نازک بودن استفاده می شود. پاورمش نشان تجاری هیچ شرکتی نیست در عوض یک نام برای اشاره به نوع خاصی از مش است و به دلیل الاستیسیته بالا در تهیه گن ها مناسب تر از نایلون معمولی و پلی استر عمل می کند.
- پاورنت: این نوع از مش دارای بافت متراکم است. پاورنت در تهیه گن ها و لباس های تنگ مثل انواع ساق به کار می رود. واژه پاورنت مترادف واژه پاورمش است.
اثرات محیطی پارچه مش:
اثرات محیطی پارچه مش بستگی به مواد اولیه تشکیل دهنده آن دارد. اگرچه، از آنجائیکه این پارچه اغلب از مواد مصنوعی تهیه می شود، می توان گفت مش دارای اثرات محیطی منفی است.
نایلون و پلی استر در گروه مواد کاملاً مصنوعی قرار دارند که از مشتقات نفتی تهیه می شوند. این منابع طبیعی که به آن سوخت های فسیلی می گویند از اجساد حیوانات طی میلیونها سال پیش تهیه شده اند و ذخایرآن تجدیدپذیر نیست. بنابراین، یک منبع ناپایدار هستند و از آنجائیکه نفت برای تهیه کالاهای مهم مثل بنزین و روغن موتور استفاده می شوند، استفاده گسترده از آن برای تهیه پوشاک بحث برانگیز است.
این فرآیند نیاز به انرژی و نیروی کار بسیاری دارد تا نفت آماده تبدیل شدن به الیاف را داشته باشد. در طی فرآیند تهیه نایلون و پلی استر، حجم زیادی آب استفاده می شود تا مواد مذاب سرد شوند و این فرآیند آلودگی های آبی در پی دارد.
بعلاوه، تولید نایلون نیاز به ماده ای به نام آدیپیک اسید دارد و تولید این ماده منجر به خروج اکسید نیتروس به اتمسفر می شود، که دانشمندان معتقدند 300 برابر بدتر از دی اکسیدکربن است.
مشکلات محیطی مرتبط با تولید الیاف بر پایه نفتی نیمی از داستان است. وقتی این پارچه ها به مصرف کنندگان فروخته شدند، پس از استفاده وارد اکوسیستم می شوند. پلی استر و نایلون زیست تخریب پذیر نیستند، یعنی لباس های تهیه شده از این مواد منجر به آلودگی آب ها برای هزاران یا میلیون ها سال خواهند شد.
حتی اگر این مواد به درستی مدفون شوند، منجر به آلودگی اکوسیستم می شوند. هیچ راهی برای توقف آلودگی ناشی از پلی استر و نایلون وجود ندارد؛ تنها راه تهیه لباس های کمتری با استفاده از این مواد است.
اگر قصد خرید پارچه را دارید از فروشگاه شهرپارچه دیدن بفرمایید
Comments
Post a Comment